TOPIC:

Εντάξει λοιπόν... Ασχολούμαστε με τον πλαστικό μοντελισμό. Και κυρίως με αεροπορικά θέματα...
Γιατί;
Τι έκανε τον καθένα από εμάς να ασχοληθεί με τον μοντελισμό; Σε τι βοηθάει τον καθένα μας;
Τι μας τσαντίζει; Τι πατάτες έχουμε κάνει και θυμόμαστε και γελάμε με αυτές;
Θυμάται κανείς το πρώτο του μοντέλο;
Τι υλικά προτιμάμε και γιατί;
Ποιες εταιρίες και κλίμακες προτιμάμε και γιατί;
Τι ήταν αυτό που μας έκανε να παρατήσουμε ένα μοντέλο;
Τι μας έκανε να αγοράσουμε ένα μοντέλο;

Πολλές οι ερωτήσεις ε; Είναι ιδέες για συζήτηση... Forum επικοινωνίας είμαστε, οπότε ας αρχίσουμε να συζητάμε τίποτα επί της ουσίας εκτός από το να παρουσιάζουμε τις κατασκευές μας. Ας μοιραστούμε τις εμπειρίες μας, τις ανησυχίες μας και τις απορίες μας...
Τι λέτε;

Σίγουρα είναι μία αρκετά καλή ιδέα αυτή η συζήτηση που άνοιξες Γιώργο καθώς υπάρχουν φίλοι μας που είναι περισσότερο Fans της αεροπορικής ιδέας και λιγότερο μοντελιστές.
Αρχές της δεκαετίας του 70 λοιπόν και έβλεπα τα αεροπλάνα να προσγειώνονται στο αεροδρόμιο Ηρακλείου από το εξοχικό σπίτι της Θείας μου στον Καρτερό Ηρακλείου..Θυμάμαι ακόμα τα 727 και τα 707 καθώς και τα F-5 που πέρναγαν σχεδόν πάνω από το κεφάλι μου.Από τότε ,από εκείνες τις εικόνες σε συνδυασμό ,πως τα μεγαλύτερα ξαδέρφια μου έφτιαχναν αεροπλανάκια και τα βάφανε κιόλας,ξεκινησα το πρώτο μου αεροπλανάκι κι εγώ..ήτανε ένα Γιαπωνέζικο σε σακουλάκι με τετράγωνα ακροπτέρυγια..αν θυμάμαι καλά πρέπει να ήταν το Ki-61..Του έβαλα τόση πολλή κόλλα που το αριστερό φτερό έλιωσε και έβαλα τα κλάματα !!
Το όλο θέμα μ άρεσε πολύ και στη συνέχεια όλα τα δώρα συγγενών ,ήτανε μοντέλα..Πέρασαν 40 χρόνια ,ίσως και περισσότερα..Η Matchbox και η Airfix ήταν πάντα δίπλα μου σε όλες τις στιγμές της καθημερινότητάς μου.Συλλογές από αεροπλανάκια φτιαγμένα που τα έβαζα πάνω από την ντουλάπα για να μην μου τα χαλάσει κάποιος..Μέχρι που μπήκε στη ζωή μας η Πτήση και Διάστημα ,το Μοντέλο και τέλος το πιο αξιόλογο απ όλα το Modelling του καλού μας φίλου και μέλους του scalewings κ.Σωτήρη Κωνσταντινίδη.
Τότε το 1985 κατάλαβα ότι τα αεροπλανάκια δεν είναι μόνο για να είναι απλά φτιαγμένα και απλωμένα σαν τον τραχανά ,πάνω στην ντουλάπα.
Υπάρχουν χρώματα ειδικά,τεχνικές,υλικά και χίλια άλλα άγνωστα για μένα πράγματα.Τα άγνωστα σύντομα έγιναν γνωστά με το μεγαλύτερο κατάστημα που γνώρισε ποτέ το Ηράκλειο..Των αδελφών Φραγκιαδάκη !!!
Και αυτά τα νέα κουτιά που δεν έχουν ούτε ένα αγγλικό στο κουτί τους ,αλλά είναι όλα σε άπταιστα Ιαπωνικά τι είναι???
Σε μία συζήτηση που είχα με τον ένα από τους δύο Φραγκιαδάκηδες μου εξομολογήθηκε...ακόμα θυμάμαι τα Κολυβάκια ..κολλούσαν τις μύτες τους στη βιτρίνα και λέγαμε τώρα θα τη γκρεμίσουν !!!
Tamiya , Hasegawa ,Otaki και όλα τα "άλλα" !!!
Τα Ελληνικά θέματα άρχισαν να πρωτοστατούν ..γιατί από τότε ένα Ελληνικό Phantom ήταν ένα Ελληνικό Phantom !!!
Ότι κυκλοφορούσε σε Ελληνικό θέμα γινόταν στόχος με σκοπό κάποτε να φτιαχτεί έτσι...η να φτιαχτεί με την άλλη παραλλαγή?Μεγάλο δίλημμα...θα πάρω δύο ...και έτσι και αλλιώς !!
Μεγάλη βοήθεια για τους λάτρεις των Ελληνικών θεμάτων το κατάστημα Plastimodellismo με τις καρτέλες Ελληνικών χαλκομανιών που κυκλοφόρησε..Το ίδιο και ο Καλφάκης με τις εισηγήσεις του στις γνωστές εταιρείες για την παραγωγή Ελληνικών θεμάτων αλλά και καλής ποιότητας χαλκομανιών..Η IPMS με τους διαγωνισμούς της και το τεύχος της !!
Τα χρόνια πέρασαν και ήρθαν οι Σύλλογοι,οι εκθέσεις και οι διακρίσεις..Το χόμπι μας φούντωσε και γίναμε όλοι καλύτεροι από ανθρώπους που μοιράστηκαν μαζί μας τις τεχνικές τους μέσω των περιοδικών και που τους ευχαριστώ γι αυτό...όπου κι αν είναι.
Τώρα πια στα 50 το ενδιαφέρον για το χόμπι παραμένει αμείωτο. Νέες τεχνικές ,νέοι φίλοι μας περιβάλουν ..και μεις γινόμαστε ακόμα καλύτεροι μαθαίνοντας ο ένας από τον άλλον..
Αγαπημένη εταιρεία δεν έχω ...όλες τις αγαπάω..
Αγαπάω το χόμπυ μου !!

Καλησπέρα κι από μένα και θα συμφωνήσω με τον Κώστα ότι είναι όντως μια πολύ ωραία συζήτηση που άνοιξε ο Γιώργος
Προσωπικά είμαι τόσο λάτρης της αεροπορικής ιδέας αλλά και μοντελιστής. Δεν είναι λίγες οι φορές που όταν δω αεροσκάφη στο leak check σταματάω με το αυτοκίνητο στην παλιά εθνική οδό Λάρισας - Θεσσαλονίκης στο σημείο που ξεκινά ο διάδρομος προσγείωσης της 110 ΠΜ και περιμένω να δω μια απογείωση (ειδικά βράδυ με full AB). Ακόμη περισσότερες είναι οι φορές που κοιτάω ψηλά για να δω ένα 16άρι ή ένα RF να προσγειώνονται.
Από πολύ μικρός απέκτησα σχέση πάθους με τα αεροσκάφη καθώς τα 20 από τα 34 καλοκαίρια της ζωής μου τα πέρασα στο ΚΕΔΑ Σκοτίνας όπου ο θείος μου ήταν Διοικητής. Όταν λοιπόν τέλη Αυγούστου επέστρεφα στη Λάρισα μέχρι να έρθει ο πατέρας μου να με παραλάβει από το χώρο του ΜΑΦΚ έβλεπα τα RF-84 και τα Phantom να απογειώνονται με έναν εκκωφαντικό θόρυβο που ακόμα και τώρα με συγκινεί απίστευτα.
Από τα 9 μου άρχισα να βολτάρω στο κατάστημα το Αεροπλανάκι όπου και παρέλαβα το πρώτο μου μοντέλο (αν θυμάμαι καλά ήταν το F-4J 1/48 Monogram). Έκτοτε μπήκε μέσα μου και το μικρόβιο του μοντελισμού αλλά σίγουρα όχι με τη μορφή που το έχω τώρα. Και εξηγούμαι: >Τότε έπαιρνα το μοντέλο και σε δύο άντε τρία απογεύματα είχαν μπει και οι χαλκομανίες και εκτίθονταν στο ράφι του σαλονιού. Το επόμενο στάδιο ήταν το βάψιμο. Πήρα λοιπόν τις απολύτως απαραίτητες μπογιές (άσπρο - μαύρο - κόκκινο και της παραλλαγής) και ασβέστωνα το "κακόμοιρο" το μοντέλο!! Μετά γύρω στα 17 μπήκα και στα χωράφια των βελτιώσεων (ζώνες στα καθίσματα , καλωδιώσεις στο Σ/Π και στο πιλοτήριο) και η εικόνα βελτιώθηκε αισθητά. Μετά από περίπου 5 χρόνια αποχής λόγω σπουδών ξαναμπήκα στο χόμπι αλλά πλέον με ένα άλλο βίτσιο: ΒΕΛΤΙΩΤΙΚΑ η τσέπη μου άρχισε να στενάζει έκτοτε γιατί κάθε φορά που θέλω να πάρω ένα μοντέλο παίρνω και τα απαραίτητα βελτιωτικά (ΡΕ, ρητίνες, σετ χαλκομανιών). Αυτό που με τσατίζει είναι ο ελάχιστος χρόνος που μου μένει για μοντελισμό και κάθε κατασκευή να μου κρατάει ένα χρόνο! Προτιμώ κλίμακα 1/48 και 1/32 λόγω μεγέθους και χώρου για βελτιώσεις. Αυτό που με κάνει να αγοράσω ένα μοντέλο είναι μια στιγμιαία σκέψη ή μια κατασκευή που θα δω από έναν άλλο μοντελιστή. Αυτή τη στιγμή για παράδειγμα αγόρασα το F-4F 1/32 για να φτιάξω ένα Aegean Blue, μια σκέψη που μου ήρθε βλέποντας ένα μπλε 32άρι να ποζάρει στο Αεροπλανάκι.
Όσο για τα υπόλοιπα ερωτήματα του Γιώργου, αν θυμηθώ όλες τις πατάτες που έχω κάνει θα γελάω για πολλά χρόνια. Τελευταία είναι που κατάφερα να θολώσω την καλύπτρα ενός Su-27UB 1/48. Μοντέλο δεν έχω παρατήσει ποτέ και είμαι του δόγματος αν τελειώσει το τρέχον μοντέλο δεν πιάνω άλλο. Εξαίρεση ένα διπλό προτζεκτ που κάνω τώρα, Su-27UB που προανέφερα με ουκρανική splinter παραλλαγή και ένα μονοθέσιο με λίγο ασυνήθιστη παραλλαγή (θα αναρτηθούν και τα δύο στο παρόν Forum).
Ελπίζω να απάντησα σε όλα τα ερωτήματα του Γιώργου και θα παρακολουθώ το θέμα αυτό γιατί όπως προείπα είναι αρκετά ενδιαφέρον
Να είστε όλοι καλά!

Το θέμα που άνοιξε ο Γιώργος πιστεύω πως ξεπερνά τον εαυτό του καθενός από μας και αγγίζει το συλλογικό υποσυνείδητο. Ο άνθρωπος παρατήρησε τα πουλιά και θέλησε να πετάξει. Και το κατάφερε. Από τότε όλοι μας - άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο - μαγευόμαστε από το αίσθημα απόλυτης ελευθερίας που σου προσφέρει η πτήση! Να νικήσεις τη βαρύτητα. Να ξεκολλήσεις από τη Γή. Να δείς τον κόσμο από τη ματιά του Θεού. Να δείς πόσο μικροί είναι στην ουσία αυτοί που θεωρούσες "μεγάλους".
Ο Μοντελισμός στον τομέα της Αεροπορίας είναι ό,τι καλύτερο σαν υποκατάστατο στα μάτια ενός παιδιού. Κάπως έτσι, όπως περιγράφει ο Κώστας πιο πάνω, ξεκινήσαμε όλοι μας.
Προσωπικά στην έκτη δημοτικού είδα τα πρώτα κουτιά μοντέλων και μερικά φτιαγμένα στη βιτρίνα του Άγγελου Λαρόζα στο Νέο Κόσμο, αρχές δεκαετίας του ´70. Αυτό ήταν. Κόλλησα.
Για πολύ καιρό είχε πιάσει δουλειά η...φαντασία. Τα "Δράση", "Κράνος", "Έφοδος" της εποχής και σειρές όπως "Μάχη" και ντοκιμαντέρ Β´ ΠΠ στην τηλεόραση ανέλαβαν τα υπόλοιπα. Τετράδια γέμιζαν με αυτοσχέδια κόμικς βίαιων αερομαχιών πάνω από τη...Μάγχη και μετά τα Spitfire και τα Bf109E της Μatchbox ανελάμβαναν τα υπόλοιπα. Κονσέρτο για Brownings...Tι όμορφες καμπύλες είχε το Hurricane! Αλλά και το Spitfire τι σχήμα ήταν αυτό? Καλά το 109 ανήκε στη δική του κατηγορία...
Το πρώτο μοντέλο ήταν το Me262 της Revell σε 1/72 το 1972. Αρχαίο καλούπι αλλά με καλύπτρα σε τρία κομμάτια που ανοιγόκλεινε παρακαλώ!! Τα υπόλοιπα κυρίως Matchbox. Ρυθμός δύο την εβδομάδα. Τα περισσότερα έχουν φτιαχτεί 3-4 φορές, αρχικά άβαφτα και μετά σιγά-σιγά πινελάτα με Humbrol.
Την εποχή εκείνη τα 48άρια και τα 32άρια ήταν πιο σπάνια αλλά και πιο ακριβά για έναν μαθητή. Ωστόσο οι 240 δραχμές για ένα B-29 της Αirfix το 1976 (λιγότερο από ένα ευρώ!) ήταν αστείες με τα σημερινά δεδομένα! 
Ενα Matchbox της εποχής έκανε περίπου 30-50 δραχμές και τα σακουλάκια της Airfix ακόμα φτηνότερα.
Δεν έχω παρατήσει ποτέ μοντέλο αεροπλάνου εκτός από ένα άρμα στην 1/35 που δεν πήγαινε με τίποτα και το έβαψε άλλος! Ισως και ένα πειραματικό Pogo 1/48 την εποχή που έπεφτε πολύ δουλειά με το Modelling και ανέλαβε να το βάψει ο Ακις Γεωργιάδης!
Πατάτες πολλές αλλά όχι σε σημείο να αχρηστεύεται ή να πετιέται ένα μοντέλο. Είμαι αντίθετος στο πέταγμα ή στο σπάσιμο αποτυχημένων μοντέλων από νεύρα. Ένα μοντέλο δεν μπορεί να με εκνευρίσει ποτέ όσο δύσκολο ή γεμάτο παγίδες κι αν είναι. Το θεωρώ πρόκληση για επίλυση προβλημάτων. Αν κάτι πάει στραβά το μελετάμε και το διορθώνουμε. Φυσικά σε πολύ μικρές ηλικίες κάποια μοντέλα θυσιάστηκαν στην πυρά με μπαρουτάκια για να δούμε πως ήταν όταν έτρωγαν τα εχθρικά πυρά!! 
Η αγορά ενός μοντέλου είναι καθαρά τι συνειρμούς ξυπνά στον καθένα. Καθαρά υποκειμενικό και προσωπικό θέμα. Φυσικά η ζωγραφιά του εξωφύλλου παίζει μεγάλο ρόλο. Δεν μπορούσα με τίποτα την εποχή που έβαζαν φτιαγμένα μοντέλα με κάτι κιτς ασημένια φόντα και περίεργης αισθητικής πλαίσια στυλ Revell τέλη 80 - μέσα 90. Η Monogram το έκανε καλύτερα με λευκό φόντο...
Ο Μοντελισμός διαμορφώνει χαρακτήρες που ψάχνονται λίγο περισσότερο και ευχαριστώ τον Θεό που με έφερε σε αυτό το χόμπι και στη μαγεία της Αεροπορίας (και μετά στην Πτήση και το Μοντέλο και όλα τα υπόλοιπα) και δεν με άφησε στη μελέτη της σύνθεσης της 11άδας του Ολυμπιακού και του...Βαμβακούλα που ήταν το αστέρι της εποχής, με τις γκοφρέτες να έχουν μέσα κάρτα με την εικόνα του! Κόλλαγες τις εικόνες σε ένα λεύκωμα και όταν συμπλήρωνες όλες τις κενές θέσεις κέρδιζες μια μπάλα! Και στο μάθημα των θρησκευτικών και της Βιολογίας τα τετράδια ήταν λευκά επάνω για να κολλάμε αυτοκόλλητα κάποιου Αγίου ή τον...φασίολο και τα μονοκοτηλύδονα!!! 
Μέσω του χόμπι γνώρισα πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους, φίλους και συνεργάτες και έμαθα πολλά τόσο για την τεχνολογία, την Ιστορία αλλά και την ανθρώπινη ψυχολογία. Αν τα βήματα της τύχης δεν με έφερναν ποτέ σε μια βιτρίνα με μοντέλα πάλι με κάποια θεία παρέμβαση με το Μοντελισμό & την Αεροπορία θα είχα ασχοληθεί και πάλι...

Καλά, ειλικρινά δεν περίμενα τόσο ένθερμη ανταπόκριση. Σας ευχαριστώ.
Για μένα η ιστορία αρχίζει νωρίς... Κάπου το.. 1972... με 73...
Ο πατέρας μου τρελός και αυτός με τα αεροπλάνα με "έσερνε" στο Τατόι μαζί του όταν πήγαινε για να πετάξει.




Δεν γινόταν λοιπόν να μην κολλήσω τον ιό... Όχι ότι όταν μεγάλωσε βελτιώθηκε η κατάσταση... Μπαααα.. Χειρότερα έγινε.
Έλα όμως που ένα πρόβλημα στην όραση μου απαγόρεψε (και δυστυχώς ακόμα μου απαγορεύει) να πετάξω αεροπλάνο... Πάει το όνειρο... Έγινε σμπαράλια. Η μόνη διέξοδος λοιπόν ήταν κάπου αλλού... Πρώτη επαφή με τον μοντελισμό έγινε σε ηλικία... 4... ή 5 ετών, πολύ νωρίτερα από τις φωτογραφίες παραπάνω. Η θεία μου η Χρυσούλα μου είχε φέρει τότε από την Αμερική δώρο στα γενέθλια μου ένα... αεροπλανοφόρο!!! Ναι, κιτ ήταν! Και τεράστιο! Θυμάμαι έπιανε όλο το τραπέζι στο σαλόνι! Με αεροπλανάκια, πυροβόλα, τα πάντα. Δεν θυμάμαι τι έγινε αυτό, σίγουρα όχι κάτι καλό, όπως και δεν θυμάμαι τίποτα από την κατασκευή του. Η επόμενη ήταν όταν ο πατέρας μου συναρμολογούσε εκείνος ένα Skyvan της Airfix και θυμάμαι και ένα ελικόπτερο... Κάτι σε Lynx της Matchbox... Πολυλογώ όμως...
Το πρώτο μου μοντέλο ήταν σίγουρα Matchbox αγορασμένο από ένα βιβλιοπωλείο στο 1ο στενάκι πάνω από την Λ. Βουλιαγμένης, στον Αγ. Ιωάννη. Πρέπει να ήταν ή το F4U Corsair ή το Me262. Ούτε θυμάμαι πότε ήταν. Πρέπει να ήμουν Δημοτικό, άρα κάπου την δεκαετία του ´70. Τότε ούτε που ήξερα τι πάει να πει μοντελιστική κόλλα, στόκος, χρώμα... Τα κολλούσα με UHU και άρχιζαν οι αερομαχίες!
Ώσπου, μια ωραία μέρα βλέπω στο περίπτερο ένα καινούργιο περιοδικό με μια λέξη που με τράβηξε σαν μαγνήτης... "ΠΤΗΣΗ" ! Τι ήταν αυτή η κατραπακιά; Το πως περίμενα κάθε μήνα την κυκλοφορία δεν λέγεται. Φυσικά εκτός από όλα τα υπόλοιπα άρθρα, το πρώτο που διάβαζα ήταν η στήλη του μοντελισμού... Και όνειρα για τα μοντέλα που θα ήθελα να αγοράσω... Και μετά, σε ένα από τα τεύχη ανακοινώνεται ότι θα βγει ειδικό περιοδικό για τον μοντελισμό... Το "Μοντέλο" Πετούσα στα ουράνια. Και από εκεί άρχισα να μαθαίνω πως και τι και ακόμα να ονειρεύομαι. Στόκο ακόμα δεν είχα πιάσει... Ούτε ντουκόχαρτο, ούτε υγρή κόλλα...
Σε ένα από τα πρώτα τεύχη λοιπόν του Μοντέλου βλέπω μια διαφήμιση... Μαγαζί με μοντέλα στον Νέο Κόσμο... Κόντα είναι λέω, και ένα ωραίο καλοκαιρινό πρωινό το κόβω με τα πόδια με τη σελίδα του περιοδικού που είχε τον χάρτη στο χέρι... Και περπάταγα... περπάταγα... αρκετή ώρα. Κόντευα να φτάσω στο Φιξ από τον Υμηττό που έμενα. Όταν επιτέλους το βρήκα όμως η χαρά που ένιωσα ήταν το κάτι άλλο... Πρέπει να κάθισα και μισή ώρα χαζεύοντας τη βιτρίνα. Στο τέλος βρήκα το θάρρος και μπήκα. Ήταν το Plastimodelismo του Δημήτρη Λαρόζα, γιο του Άγγελου που αναφέρει ο Σωτήρης πιο πάνω και που μόλις είχε ανοίξει. Με το λίγο χαρτζιλίκι που μάζευα έπαιρνα και κάποιο κιτ. ESCI κυρίως που ήταν φτηνότερα, αλλά και Revell. Τα Monogram τότε απλησίαστα. Φυσικά για αερογράφο ούτε λόγος. Τότε κόστιζαν μισό μισθό και βάλε.
Από τότε είχα κολλήσει με τα πολιτικά κυρίως, το απωθημένο που δεν έγινα πιλότος μάλλον. Είχα φτιάξει αρκετά.. Και Tristar και DC-6 και DC-10 και 747 και πόσα ακόμα... Θυμάμαι είχα γραφτεί τότε και σε ένα σύλλογο.. IPMS λεγόταν.. Κάπου το 1983... νομίζω... Και είχα πάρει μέρος και σε μια έκθεση με 2 αεροπλάνα... Το DC-6 και ένα A300 που του είχα κατεβάσει και τα flaps!!! Στην Ελληνοαμερικάνικη ένωση ήταν...
Μα τι κάθομαι και γράφω βρε παιδιά... Σταματήστε με κάποιος....
Ωπ.. Κοιτάξτε να δείτε τι βρήκα... Φωτογραφία από το 1983 ή 84. Κάποια από τα μοντέλα που είχα φτιάξει φαίνονται στο βάθος. Αυτά ήταν αφού είχα ανακαλύψει τα χρώματα!

Λοιπόν... Σταματάω εδώ γιατί σας κούρασα. Στο μέλλον συνεχίζω και άλλο επεισόδιο για την επάνοδο στο χόμπι...

Συνεχίζω λοιπόν την αναδρομή μιας και πιάσαμε τα παλιά...
Το 1989 πιάνω δουλειά στο αεροδρόμιο. Άλλο που δεν ήθελα. Θα ήμουν κοντά στα αγαπημένα μου αεροπλάνα. Λόγο βαρδιών όμως ο χρόνος για μοντελισμό λιγόστεψε αρκετά. Με έφαγαν και οι έρωτες, ήρθε και ο γάμος μου το 1993 και έδεσε. Κάπου κάπου όμως ασχολούμουν. Η μεγάλη διαφορά ήρθε όταν γεννήθηκε ο γιος μου το 1995. Από εκεί και μετά χρόνος μηδέν, οπότε και τα παράτησα. Μετά από λίγα χρόνια άρχισα να ασχολούμαι με το Flight Simulator, ανακάλυψα και την online κοινότητα και άρχισα να πετάω! Έφτασα μέχρι και home cockpit (λέμε τώρα) να κατασκευάσω από το μηδέν με δικά μου σχέδια και ηλεκτρονικά (εκτός από τις κάρτες ελέγχου).
Δυστυχώς όμως όλα τα ωραία πράγματα κάποτε τελειώνουν και διάφορες καταστάσεις, με τελευταία όταν αναγκάστηκα να πουλήσω το home cockpit μου για να πληρώσω το χαράτσι τους, τα παράτησα το 2009. Που όρεξη για πτήσεις...
Εκείνη την ίδια χρονιά, σε μια εξόρμηση για τετράδια, βιβλία κλπ, σταμπάρει ο γιος μου ένα μοντέλο της Revell του Republic Star Destroyer. Δεν ήθελε και πολύ, το μοντέλο αγοράστηκε μαζί με μπογιές, κόλλα και τα βασικά με σκοπό να το φτιάξουμε μαζί... Ναι, καλά... Μόνος μου το άρχισα και είναι ακόμα στη ντουλάπα περιμένοντας να βαφτεί. Είναι και μεγάλο το άτιμο και δεν ξέρω που θα το βάλω μετά.
Λίγο αργότερα ψάχνοντας για τεχνικές, reviews κλπ, ανακαλύπτω το Modelclub και βλέπω την αφίσα για την έκθεση της IPMS στο Απόλλων.
Καλή ευκαιρία λέω να θυμηθώ τα παλιά, να πάω με τον γιο μου μπας και του αρέσει και ασχοληθεί βλέποντας τα έτοιμα μοντέλα. Έτσι τους πήρα μαζί με ένα φίλο του και πήγαμε. Από εκεί και μετά δεν υπήρχε γυρισμός... Αγόρασα και τον πρώτο μου αερογράφο και μετά από μάθημα μιας ώρας από τον Νίκο του Real Models στο Καλαμάκι έβαψα το πρώτο μου πολιτικό.. Ένα 737-800 της Revell, λάθος όπως ήταν, χωρίς καμία επέμβαση. Από εκεί και μετά το Flight Simulator δεν έχει καν ξεκινήσει στο PC μου, το εργαστήριο έχει εξοπλιστεί σχεδόν πλήρως και πλέον αρχίζω και μπαίνω σε πιο βαθιά νερά... Αυτά που ζήλευα τότε που διάβαζα τις κατασκευές στο Μοντελο και το Modelling, τώρα τα κάνω και εγώ! Ο γιος μου κόλλησε μεν αλλά όχι πολύ φανατικά. Το διάβασμα και οι μαθητικές υποχρεώσεις το δικαιολογούν αυτό. Έχει αγοράσει πάντως μερικά μοντέλα τα οποία δεν αγγίζω και τον περιμένουν.
Αυτά για την δική μου μοντελιστική ιστορία...
Σε άλλο επεισόδιο θα αναφερθώ στα καλά, τα κακά και τα άσχημα...

Πως μπορεί ένα κιτ να σε εξιτάρει ή να σε κάνει να το παρατήσεις βρίζοντας;
Ένα χόμπι είναι ο τρόπος να περάσεις ευχάριστα τον, ελάχιστο πλέον, ελεύθερο χρόνο, κάνοντας κάτι δημιουργικό, ευχάριστο και αγχολυτικό και για να ξεφύγεις από τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Αν είναι, ασχολούμενος με το χόμπι σου, να νευριάζεις ή να αγχώνεσαι τότε, προσωπικά, νομίζω ότι δεν έχεις βρει το κατάλληλο χόμπι.
Έτσι και στον μοντελισμό. Τελευταία όλο και παρατηρώ τους μοντελιστές να εκφράζουν μεγάλη πίεση. Να αγχώνονται αν αυτό που φτιάχνουν θα αρέσει στους άλλους ή αν θα αποσπάσει βραβεία και διακρίσεις σε διαγωνισμούς. Νομίζω ότι έτσι χάνουν όλη την ουσία του χόμπι που ανέφερα παραπάνω. Την ηρεμία και τη αγχολυτική ικανότητα που μπορεί να μας δώσει.
Πιάνω και τον εαυτό μου σε τέτοιες φάσεις, δεν το κρύβω. Και όταν το καταλαβαίνω προσπαθώ να με συνεφέρω.
Πρώτα κάνουμε ότι κάνουμε για εμάς τους ίδιους και όχι για το τι θα πουν οι άλλοι. Είναι βέβαια στη φύση του ανθρώπου να αποζητά αναγνώριση και να ανταγωνίζεται.
Και εδώ κάπου μπαίνει οι ποιότητα των κιτ... Πως να έχεις ηρεμία όταν ένα κιτ είναι τόσο κακοφτιαγμένο που ουσιαστικά σπαταλάς τον χρόνο σου προσπαθώντας να βρεις λύση για τα λάθη που έχει κάνει η εταιρία κατασκευής του; Και αν αυτά διορθώνονται εύκολα, έχει καλώς, κάτι γίνεται. Εάν όχι;
Ένα καλό, σωστό κιτ λοιπόν συμβάλει τα μέγιστα στο να ηρεμείς πραγματικά χωρίς να αγχώνεσαι για τυχόν αναποδιές.
Δεν μιλάω για ΤΟ τέλειο κιτ που δεν θα χρειαστεί ούτε γραμμάριο στόκο ή δεν θα έχει κάποια μικρή πρόκληση.
Έχουν όμως πέσει στα χέρια μου κιτ γνωστών, μεγάλων εταιριών που πραγματικά με έκαναν να αποφεύγω πλέον να αγοράζω κιτ αυτής της εταιρίας (πχ, Italeri).
Αντίθετα, όσα κιτ της Tamiya (πχ) έχω φτιάξει έχουν βοηθήσει τα μέγιστα στην ηρεμία μου με τα ελάχιστα λάθη τους και τη σωστή σχεδίαση τους. (Δεν κάνω διαφήμιση αλλά συζήτηση)
Επίσης, κάτι άλλο που παρατήρησα, αλλά ακόμα δεν έχω επιβεβαιώσει, είναι ότι όταν δεν δίνω και πολύ σημασία σε ένα κιτ και τα προβλήματα του αλλά αυτά τα παρακάμπτω όπως μπορώ έστω και γρήγορα γρήγορα, το αποτέλεσμα είναι καλύτερο, και για τα νεύρα μου και ποιοτικά, αντίθετα με άλλα που τα παιδεύω για πολύ καιρό προσπαθώντας να φτιάξω καλύτερα τα προβλήματα... (ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ...)
Ας αφήσω λοιπόν τα λόγια και ας πιάσω πάλι το F18 που περιμένει τόσο καιρό για τρίψιμο... Ε, και αν δεν βγει και πολύ καλό τι πειράζει; Όσο μπορώ θα αγοράσω άλλο κάποτε και θα το φτιάξω καλύτερο.

Σε γενικές γραμμές θα συμφωνήσω μαζί σου Γιώργο.
Το θέμα είναι τι γίνεται με τα κιτ που αποτελούν σπάνια θέματα,τα κιτ που είναι δυσεύρετα και που σίγουρα όταν θέλεις πολύ να τα φτιάξεις για να τα έχεις στη συλλογή σου σκέφτεσαι ότι πρέπει να βγούν αξιοπρεπή.
Επίσης έχει να κάνει και με τη διάθεση κάποιου να ασχοληθεί λιγότερο η περισσότερο.
Για τους παραπάνω λόγους ,προσωπικά χρησιμοποιώ τη μέθδο του πολύπλοκου και δύστροπου κιτ ,σε συνδιασμό με παράλληλες κατασκευές για χαλάρωμα.
Στην προκειμένη περίπτωση το χόμπυ είναι χόμπυ...άλλοι το βλέπουν έτσι και άλλοι αλλιώς..κι εμείς με τις γνώσεις μας βοηθάμε τους νεότερους να μάθουν περισσότερα.
Οι ίδιοι ας ακολουθήσουν όποιο δρόμο θέλουν ..αλλά όπως γράφεις κι εσύ να κυνηγάς τις διακρίσεις να μην γίνεται αυτοσκοπός.

\Κώστας wrote:

Το θέμα είναι τι γίνεται με τα κιτ που αποτελούν σπάνια θέματα,τα κιτ που είναι δυσεύρετα και που σίγουρα όταν θέλεις πολύ να τα φτιάξεις για να τα έχεις στη συλλογή σου σκέφτεσαι ότι πρέπει να βγούν αξιοπρεπή.

Εδώ θα συμφωνήσω! Αν το κιτ δεν είναι σπάνιο προξενεί λιγότερο άγχος γιατί μπορείς να το ξαναβρείς κλπ.
Αν είναι σπάνιο ή/και δεν κυκλοφορεί πια σίγουρα δημιουργεί περισσότερο στρες. Γι\' αυτό, όπως είπες, καλό είναι όταν ασχολούμαστε με τέτοια κιτ, να έχουμε παράλληλα και κάτι εύκολο ή όχι σπάνιο κιτ για να ασχολούμαστε όταν αυξάνεται το στρες.

Μιας και πιάσαμε τα παλιά…
Πρέπει να ήταν το σωτήριον έτος 1992..Υπηρετούσα στην 112 ΠΜ στην Ελευσίνα και διάβαζα σε μία ανάπαυλα ,(όπως όλοι μας) το νέο τεύχος του modelling.
Το μάτι μου πέφτει στην αναγγελία της ετήσιας έκθεσης – διαγωνισμού της IPMS στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση στην οδό Μασσαλίας.
Μέχρι τότε η έκθεση αυτή ήταν για μένα γνωστή μόνο από τα περιοδικά και τις φωτογραφίες που δημοσίευαν. Χάζευα τις πιο όμορφες κατασκευές στην Ελλάδα και δεν φανταζόμουν ποτέ τον εαυτό μου πως θα αξιωθώ κάποτε να πάω κι εγώ.
Χωρίς δεύτερη σκέψη τη δεύτερη μέρα της έκθεσης το απόγευμα, καβάλησα την υπέροχη τότε Suzuki μου ,μία GSX 400 F ,και υπό βροχή ξεκίνησα από την Ελευσίνα για το κέντρο της Αθήνας όπου ρωτώντας έμαθα το ακριβές σημείο που γίνεται η Έκθεση.
Ελληνοαμερικάνικη Ένωση Μασσαλίας 18.
Μπαίνοντας περίμενα λίγο να συνέλθω από το οδήγημα και το κρύο και στη συνέχεια ξένος ανάμεσα σε ξένους άρχισα να περιτριγυρίζω τους χώρους της έκθεσης… Ότι είχα δει μέχρι εκείνη τη στιγμή στα περιοδικά ήταν μύθος!!!
Άπειρα μοντέλα στους πάγκους κάθε λογής… και στη διπλανή αίθουσα τα τραίνα και τα διοράματα.. Έμεινα άφωνος από την οργάνωση και τον πολύ κόσμο που γινόταν το αδιαχώρητο.
Με μία αυτόματη Olympus στο χέρι τράβηξα δυό τρεις φωτογραφίες όσες μου επέτρεπε ο χρόνος ,ο κόσμος και η σαστιμάρα μου!!!

Η ώρα περνούσε και δεν είχα προλάβει να τραβήξω πολλές...άρχισα να ανησυχώ γιατί σε κάποια στιγμή η έκθεση θα έπρεπε να κλείσει.

Τότε ,ενώ κοίταγα τα αεροπλάνα που πάντα ήταν η αδυναμία μου,ακούω μια φωνή πίσω μου...πως σου φαίνεται?Βλέπω έναν τύπο ,χαμογελαστό να ζητάει τη γνώμη μου για ένα μοντέλο..άρχισα να του μιλάω και να του δείχνω κάποιες τρανταχτές ατέλειες..μου ζήτησε να πάμε μια βόλτα γύρω από μοντέλα..υπέροχες δουλειές αλλά η κριτική και ο σχολιασμός να συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό...Μιλάγαμε σαν να γνωριζόμαστε χρόνια και όταν φτάσαμε στο τέλος των αεροπλάνων γυρίζω και του λέω...ρε φίλε μιλάμε και συζητάμε πάνω από μια ώρα και δεν έχουμε γνωριστεί..με λένε Κώστα Κολυβάκη...εμένα με λένε...Μέγα Τσώνο μου λέει...και πέφτω ξερός!!!
Αφού συνήλθα από το σοκ του ζήτησα να βγάλουμε μία φωτογραφία.Ετσι βρε αδρφέ για ανάμνηση..

Δεν τον ξαναείδα παρά μόνο πρόσφατα στις εκθέσεις των τελευταίων χρόνων που προσπαθώ να μην χάνω με τίποτα.
Για μένα ήταν μια φανταστική ημέρα και μια τεράστια εμπειρία....
Την ιστορία αυτή την αφηγήθηκα σε μια παρέα μοντελιστών στην Αθήνα σε ένα καφέ...μίλαγα για ένα F-14 48άρι που μου έκανε εντύπωση τότε...Ιρανικό με ανοιγμένα τα πάντα..ο τύπος είχε κάνει εξαιρετική δουλειά και είχε χρησιμοποιήσει το βελτιωτικό του Verlinden...Ρε συ μου λέει ο φίλος που πίναμε καφέ μαζί ...αυτό ήταν δικό μου!!!!
Ηταν ο Φανούρης ο Καραμπέτσος!!
Τι να λέμε για το δεύτερο σοκ..Αυτά έχει ο κόσμος μας ,και αυτός ο κόσμος μου αρέσει !!!
Κώστας

Αχ... τι αναμνήσεις...
Τότε που είχα πάει μερικά (άθλια) μοντέλα μου σε μια από τις εκθέσεις, κάπου μέσα στην δεκαετία του `80 τα είχα πάει με το... λεωφορείο!!!
Κρίμα που τότε δεν είχα τραβήξει ούτε μία φωτογραφία...

RESTORED 28/11/2023